φιλόκωπος

-ον, Α

(κατά τον Ησύχ.) «φιλήρετμος, φιλόκωποι, φιλοναῡται».

[ΕΤΥΜΟΛ. < φιλ(ο)-* + -κωπος (< κώπη «κουπί»), πρβλ. ὀρθιό-κωπος].